Change language: English
Het was vrijdagochtend 4 juli 2008 toen ik met mijn gehuurde gloednieuwe VW Polo, slechts 9 kilometer op de teller, en met gemengde gevoelens vanuit Barcelona richting het voormalige Autòdrom Sitges-Terramar vertrok. Dit kon een fantastische dag worden of een grote teleurstelling. Op deze klassieke kombaan vond in 1923 de Grand Prix van Spanje plaats. Doch vandaag de dag is dit een verlaten circuit waar bezoekers niet gewenst zijn…
De voorbereiding van mijn bezoek aan Sitges-Terramar
De berichten op de diverse fora van mijn voorgangers waren niet erg bemoedigend. Bijtgrage honden en boze mannen met jachtgeweer zouden er wachtten om de bezoekers van Sitges-Terramar duidelijk te maken dat ze niet welkom zijn. Uit voorzorg had ik in mijn beste Spaans een brief voor de eigenaar opgesteld waarin ik toestemming vroeg om er foto’s te maken.
Aangekomen in Sitges bleek het toch, ondanks mijn print van Google Earth, niet zo makkelijk het circuit te vinden. Dus maar eens geïnformeerd bij de Tourist Information.
“You know that this is a private circuit?” Vroeg de dame achter de balie. Ik zei dat ik dit wist en vertelde van de brief die ik bij me had. “Then I’ll tell you how to get there” Was de reactie.
De aankomst op Sitges-Terramar
Na een klein eindje rijden, waarvan het laatste stuk over een onverharde weg vol kuilen, kwam ik aan bij het klassieke Autòdrom Sitges-Terramar. Het eerste huis waar ik op stuitte was een in een kleine tribune, naast de hoofdtribune, gebouwde woning. In de veronderstelling dat hier de eigenaar woonde klopte ik aan (een bel was er niet).
Een oud vrouwtje verscheen en ik overhandigde haar de brief. Wat onhandig stond ze er mee in de handen, ze kon waarschijnlijk alleen Catalaans (of helemaal niet) lezen. Ze wees in de richting van het naar het circuit leidende pad en overhandigde me de brief weer. Nou dat viel mee dacht ik en ik begaf mij naar het circuit van Sitges-Terramar.
Na enkele foto’s te hebben gemaakt kwam ik aan bij een huis dat zich ter hoogte van start/finish bevond. Hier wilden net drie dames in een witte auto wegrijden, doch toen ze mij opmerkten stopten ze…
“I’m the owner”
Gewapend met de brief stapte ik op ze af. De dame achterin draaide het raam open en na het lezen van de brief vertelde ze dat de eigenaar voor zaken in Barcelona was. Met haar GSM probeerde ze hem te bellen doch geen gehoor.
Na nog wat gesproken te hebben stapte een dame voor uit de auto. In perfect Engels zei ze: “I’m the owner”. Nadat ook zij de brief had gelezen en na nog wat gesproken te hebben zei ze uiteindelijk dat ik er foto’s mocht maken, doch ik moest wachten totdat ze weer terug waren.
We spraken af dat ik er om 2 uur terug zou komen om foto’s te maken. En passant waarschuwde ze me ook nog voor het feit dat op een bepaald gedeelte van het circuit honden konden lopen…
Een fototoer op Sitges-Terramar
Na wat te hebben gegeten begaf ik mij tegen 2 uur weer richting circuit. Omdat de dames nog niet waren gearriveerd heb ik eerst maar wat foto’s gemaakt van de oude hoofdtribune die was omgebouwd tot een soort garage/loods.
Toen ik weer bij het huis op Start/Finish arriveerde waren ze er nog niet. Wel kwam er net een jongen op een scooter aan. Hij bleek Engels te spreken en ik legde hem één en ander uit. Hij zei dat zijn vader de eigenaar was en probeerde hem te bellen. Zoals eerder bij de dames kreeg ook hij geen gehoor. Dit bleek achteraf mijn grote geluk te zijn geweest…
Hij ging ermee akkoord dat ik foto’s ging maken van de kombaan. Enigszins verbaast, zich blijkbaar niet bewust van welk een autosportmonument zich op hun terrein bevindt, vroeg hij aanvankelijk nog waar ik dan precies foto’s van wilde maken… Ik wou dat ik een circuit in mijn tuin had!
Hekken op de baan…
Nadat ik op Start/Finish enkele foto’s had gemaakt begaf ik mij via een onverhard weggetje tussen de akkers op het binnenterrein door richting kombocht. Deze was alleen op die manier te bereiken omdat de baan gedeeltelijk was afgezet met hekken met kettingen erdoor. Er kwamen zeker wat teveel auto’s met hoge snelheid voorbij het huis van de eigenaar.
Aan het einde van het rechte stuk, waar de kombaan begint, ontdekte ik een grote opening in het wegdek. “Poeh” dacht ik, ben ik even blij dat ik daar niet ingereden ben! Dit was meteen een waarschuwing om goed op te letten of er niet meer van die gaten in de baan zaten, alvorens ik mijn voorgenomen plan om op snelheid door de kombaan te gaan zou uitvoeren.
Nadat ik één kombaan en de “backstraight” gefotografeerd had stuitte ik vlak voor de tweede kombaan weer op een afzetting. Dit was het gedeelte waar zich honden konden bevinden. Gelukkig zat er een hek in de afzetting dat open kon en dus begaf ik mij op de tweede kombaan. Jammer voor het verhaal maar gelukkig voor mij kwamen er geen honden kijken bij mijn werk. Ik kon ongestoord foto’s maken van de kombaan. Wel klonk er vanaf het aangrenzende terrein geblaf van honden.
Een rit door de kombaan van Sitges-Terramar
Nadat ik foto’s had gemaakt van beide kombochten en de, gebogen, “backstraight” werd het tijd om mijn andere plan uit te voeren. Gelukkig had ik niet meer gaten in het wegdek, wel veel begroeiing, aangetroffen. En dus maakte ik snelheid om eens de sensatie van een echte klassieke kombaan te ervaren.
En wat een ervaring was dat! Ik heb al op vele circuits gereden, waaronder de Nürburgring Nordschleife, maar dit was zonder meer mijn meest aparte circuitervaring! Voordat ik helemaal bovenlangs durfde moest ik eerst wel enkele keren heen en weer. Rondjes rijden was helaas niet mogelijk vanwege de afzettingen.
Vooral linksom door de kombaan was bijna angstaanjagend, doordat je boven je de passagiersstoel zag en onder je de diepte in keek. Rijtechnisch was dit zeker niet moeilijk. Het was simpelweg vol gas met de Polo. Maar wat een ervaring was dat steilewandrijden!
Om helemaal bovenaan te kunnen blijven moest je minstens 120 rijden. NB: De topsnelheid van de Polo 1.4 was slechts 172 km/h waarvan ik ± 140 kon halen op het circuit. Oké, dit is een normaal snelwegtempo. Maar op de hobbelige betonplaten bijna op z’n kant rijdend was dit toch een ander verhaal dan een ritje op de snelweg.
Hulde aan de helden van weleer die hier met hoge snelheid doorheen gingen op zoek naar een limiet, die bij overschrijding daarvan werd afgestraft met een enorme luchtsprong waarvan je je over de afloop geen enkele illusie hoefde te maken!
Het afscheid van Sitges-Terramar
Nadat ik mij had uitgeleefd op de kombaan begaf ik mij naar de afzetting aan de andere kant van het circuit teneinde mijn foto ronde compleet te maken. Maar eerst mocht de oververhitte Polo, die heerlijk rook zoals een auto ruikt waarmee net circuit is gereden, tijdens het afkoelen voor het hek op foto. Ja, deze gloednieuwe Polo heeft wat meegemaakt op haar allereerste rit.
Toen ik mijn rondje bijna compleet had kwam de jongen op de scooter ineens aangereden en vroeg hoever ik was met fotograferen. Hij had namelijk net contact met zijn vader gehad en die had gezegd: “No more pictures!”. Ik zei dat ik nog twee foto’s wilde maken en daarna zou vertrekken waarmee hij akkoord ging.
Weer met gemengde gevoelens verliet ik het terrein. Blij dat ik de sensatie had mogen meemaken van het rijden door een echte kombaan. NB: De Karussell op de Nürburgring is nog geen schim van deze kombaan. Blij met de unieke foto’s die ik er had kunnen maken. Maar ook een beetje triest vanwege het vreemde einde van mijn bezoek. Doch vooral vanwege het feit dat hier een autosportmonument, een type circuit uit vervlogen tijden, ligt weg te rotten. Maar bovenal besefte ik dat ik die dag heel veel geluk had gehad!
Herman
Klik hier voor de geschiedenis van dit circuit
Klik hier voor een ronde over het circuit
© Tekst en foto’s: Herman Liesemeijer
Abonneer op ons YouTube-Kanaal: youtube.com/circuitsofthepast