Change language: English

Het was donderdag 28 juli toen ik ’s ochtends vanuit mijn hotel in Mannheim vertrok richting Stuttgart. Voor deze dag stonden twee circuits op het programma, de Solitudering en de Norisring.

Solitudering - Oude wedstrijdtoren

De geschiedenis van de Solitudering

De Solitudering was een stratencircuit nabij de Zuid-Duitse stad Stuttgart. Het circuit was in gebruik van 1926 t/m 1964 en was vernoemd naar het nabijgelegen kasteel Solitude. Op de Solitudering werden zowel auto- als motorraces gehouden.

De eerste tien jaar werd het parcours telkens veranderd. Vanaf 1935 had het zijn definitieve vorm, en meette het 11, 4 kilometer. Het stratencircuit liep op een natuurlijke wijze door het heuvelachtige landschap en kende enkele steile hellingen. Het merendeel van de bochten was zeer snel doch er zaten ook enkele zeer trage bochten bij.

Behalve een heel mooi circuit was de Solitudering ook een gevaarlijk circuit. Om deze reden verleende het Ministerie van binnenlandse zaken geen toestemming meer om er nog races te organiseren.

De Solitudering anno 2016

Na een autorit van ongeveer een uur arriveer ik bij de oude wedstrijdtoren die er nog als nieuw uitziet. Ik parkeer de auto bij de ingang van het ADAC testcentrum dat zich langs Start/Finish bevind. Hier monteer ik de camera in de auto om een ronde te filmen.

Met draaiende camera rijdt ik over Start/Finish in de richting van waaruit ik was gearriveerd. Op de kruising sla ik linksaf waarna het echte werk begint. Vanaf hier begint de baan te klimmen. Ik kom aan bij de Hedersbachkurve, een zeer steile scherpe bocht naar rechts. Je zou het een langzame uitvoering van de Raidillon op Spa-Francorchamps kunnen noemen.

Solitudering - Oude wedstrijdtoren

De baan klimt verder naar het Hedersbach Ebene, het hoogste punt van het parcours. Via een reeks snelle bochten arriveerde ik op een T-splitsing alwaar ik linksaf sloeg. Om de weg te vinden had ik een laptop aan staan waarop de plattegrond van het circuit te zien was. Het volgende deel leek op de kaart een lang recht stuk, doch in werkelijkheid zat het vol snelle bochten.

Na een snelle sectie van ruim vier kilometer arriveer ik bij een van de langzaamste delen van de Solitudering, genaamd Schatten. Deze sectie bestaat uit twee haarspeldbochten vlak na elkaar. Dit moet een enorm rempunt geweest zijn waar vele uitremacties hebben plaatsgevonden.

Bijna verdwaald…

Na Schatten duikt er opeens een rotonde op die niet op de kaart staat. Ik neem de voor mij meest logische route, doch ik kom er al snel achter dat ik hier het circuit heb verlaten. Via een andere rotonde keer ik weer terug om dit keer de goede afslag te nemen en mijn ronde op de Solitudering te vervolgen.

Het laatste deel van de ronde bestaat uit een schitterende reeks snelle en middelsnelle bochten waar bijna geen eind aan lijkt te komen. Dit was zondermeer het meest technische deel van de Solitudering.

Dan duikt de wedstrijdtoren weer op en zit de ronde erop. Ik parkeer de auto en verwijder de camera. Deze heb ik nodig om nog wat opnames van de wedstrijdtoren te maken. Wanneer dat is gebeurd is het tijd om richting Neurenberg te rijden, voor een bezoek aan de Norisring. Maar daarover meer in mijn volgende blog.

Tot zover mijn blog over de Solitudering. Ik hoop dat jullie ervan hebben genoten en zou het erg waarderen wanneer jullie je waardering zouden uitdrukken in het schrijven van een reactie.

Herman Liesemeijer

Wat is jouw mening over dit circuit?

Abonneer op ons YouTube-Kanaal: youtube.com/circuitsofthepast