Motodrom Gelsenkirchen: Van Rook en Benzine naar Stof en Stilte

Verborgen in het hart van het Duitse Ruhrgebied ligt een vergeten racecircuit. Het Motodrom Gelsenkirchen, ook wel bekend als de Almaring. Deze voormalige racebaan, ooit bruisend van activiteit, is nu een stille getuige van vervlogen tijden. In artikel duiken we in de ontstaansgeschiedenis, de unieke kenmerken, de gloriedagen en het uiteindelijke verval van dit bijzondere circuit.

De beginjaren van Motodrom Gelsenkirchen

In 1969 werd op het terrein van de voormalige cocesfabriek Alma, gelegen in de Gelsenkirchense wijk Ückendorf, het Motodrom Gelsenkirchen aangelegd. Aan deze fabriek dankte het circuit diens latere bijnaam, de Almaring.

De Rheinländische Altwagen-Gemeinschaft (RAG), onder leiding van Anton Brenner, transformeerde dit braakliggende industrieterrein tot een clubcircuit. Dit clubcircuit was puur bedoeld voor hobbyracers.

Karakteristieken en Layout van de Almaring

Aanvankelijk bestond de baan uit een 750 meter lange en 7,5 meter brede gravelpiste, bedoeld voor zowel auto- als motorraces. De eerste jaren stonden in het teken van zogenaamde “Altwagen”-races (stockcar races), waarbij oude auto’s in diverse klassen tegen elkaar streden.

In tegenstelling tot de meeste speedway-circuits was de Almaring geen traditioneel ovaal. Het circuit had een unieke vorm met vijf bochten. Aan het westelijke uiteinde een haarspeldbocht en een langgerekte bocht in het oosten. Tussen beide uiteinden bevonden zich rechte stukken met daarin knikken die makkelijk volgas waren.

Daarmee was het officieel een wegcircuit (een permanent circuit dat de omstandigheden van de openbare weg nabootst), maar wel met de karakteristiek van een kleine oval. Net als een echte oval werd de Almaring tegen de klok in gereden.

In 1977 werd de gravelbaan geasfalteerd, wat leidde tot een verschuiving naar voornamelijk autoraces. Het circuit bood plaats aan ongeveer 2.000 toeschouwers, die vanaf de zijlijnen de races van dichtbij konden meemaken.

Motodrom Gelsenkirchen in de Gloriejaren

De jaren ’70 en vroege jaren ’80 waren de hoogtijdagen van het Motodrom Gelsenkirchen. Op een gemiddelde racedag namen tussen de 150 en 200 deelnemers deel in acht verschillende voertuigklassen, variërend van standaard auto’s tot speciaal gebouwde hotrods en minirods.

Deelnemers kwamen niet alleen uit Duitsland, maar ook uit buurlanden, wat de internationale aantrekkingskracht van het circuit benadrukte. Races vonden plaats op de eerste en, na de sluiting van de Vestlandring in Recklinghausen, ook op de derde zondag van de maand. Het publiek genoot van de diverse races en de informele, bijna familiaire sfeer die het circuit kenmerkte.

De ondergang van de Almaring

Vanaf 1982 begon de publieke belangstelling af te nemen. Daarnaast namen de klachten over geluidsoverlast van omwonenden toe, vooral door de frequente races en het gebruik van luidsprekers tijdens de evenementen.

Deze factoren, gecombineerd met de groeiende milieubewustheid en de opkomst van de Groenen (Die Grünen), leidden tot verhoogde druk op de organisatie. Uiteindelijk werd het circuit na het raceseizoen van 1984 gesloten.

Sindsdien heeft de natuur het terrein langzaam teruggewonnen; de asfaltbaan is nog steeds aanwezig, hoewel gedeeltelijk overwoekerd. Relicten zoals vangrails herinneren aan de rijke racegeschiedenis van de locatie.

Motodrom Gelsenkirchen nu

Vandaag de dag is het voormalige Motodrom Gelsenkirchen een fascinerende plek voor liefhebbers van zowel autosport als industrieel erfgoed. Het terrein is vrij toegankelijk en biedt bezoekers de mogelijkheid om over de oude baan te lopen, waarbij de contouren van het circuit nog duidelijk zichtbaar zijn.

Voor degenen die geïnteresseerd zijn in een virtuele ervaring, is er een digitale recreatie van het circuit beschikbaar voor de racesimulatie Assetto Corsa, waardoor de Almaring een tweede leven krijgt in de digitale wereld.

Het Motodrom Gelsenkirchen blijft een intrigerend hoofdstuk in de Duitse autosportgeschiedenis. Hoewel de motoren al decennia zijn verstomd, blijft de geest van de Almaring voortleven, zowel in de herinneringen van degenen die er hebben geracet als in de verhalen die nog steeds worden verteld.