Imola-Circuit Italië – De plek van het drama van 1994

Vandaag, 21 maart 2020, zou Ayrton Senna 60 jaar zijn geworden, ware het niet dat hij op 1 mei 1994 op 34 jarige leeftijd verongelukte tijdens de Grand Prix van San Marino, die werd verreden op het circuit van Imola in Italië. In 2007 bezocht ik deze plek. Hieronder het verslag dat ik daar destijds over schreef.

Mijn bezoek aan het circuit van Imola

Het was 10 augustus 2007 toen ik onderweg was van Peschiera del Garda richting Rimini. In de buurt van Rimini zou ik een hotel zoeken van waaruit ik enkele interessante tripjes zou maken, naar o.a. naar het voormalige stratencircuit van Pescara en naar de republiek San Marino. Maar eerst zou ik nog een uitstapje maken naar het circuit waar voorheen de Formule 1 Grand Prix van San Marino werd verreden.

Nadat ik Bologna voorbij was, was daar de afrit naar Imola. Meteen nadat ik had afgerekend bij het tolpoortje stond het Autodromo al op de borden. Via de weg met de opmerkelijke naam “Via 1° Maggio” (Weg van de 1e Mei) ging het richting circuit.

Dichterbij het circuit kon je kiezen uit de richtingen Tosa en Rivazza – Paddock, ik koos voor dat laatste. Via een langere route dan ik had verwacht kwam ik via een tunnel uit in de buurt van de Variante Alta en de Aque Minerali, alwaar ik enkele foto’s schoot.

De eigenaardige layout van het circuit van Imola

Wat meteen opvalt is de bebouwing binnen het circuit, daar staan gewoon huizen. Ooit was Imola een semi-stratencircuit. Het gedeelte van Rivazza tot Tosa was van oorsprong openbare weg. Maar net als bijvoorbeeld Spa-Francorchamps werd het complete circuit uiteindelijk permanent.

Waar bij de meeste circuits het binnenterrein nog bij het circuit behoord is dat op Imola gewoon publiek domein. Elk serviceweggetje van het circuit leidt direct naar de openbare weg. Een beetje vergelijkbaar met de Nürburgring Nordschleife, maar dan in het klein.

Sennatribune

Nadat ik vanaf de tribune bij de Aque Minerali enkele foto’s heb gemaakt zoek ik de auto weer op en vervolg mijn weg richting Start/Finish. Wanneer je het terrein achter de hoofdtribune oprijdt, of eigenlijk is het de toegangsweg naar een aantal huizen met aan de ene zijde de tribune en aan de andere zijde een parkeerterrein, valt onmiddellijk een enorme foto van Ayrton Senna op. Deze is hier in 2004 geplaatst toen tevens de hoofdtribune naar hem werd vernoemd. Ja de naam Imola zal voor altijd verbonden blijven met het drama dat zich hier in 1994 afspeelde…

Ik beklim de Ayrton Senna Tribune en heb vandaar een mooi uitzicht op het Start/Finish-gebied. Hier wordt druk gewerkt aan de bouw van een nieuw pitscomplex. Bovendien is de trage chicane voor Start/Finish geheel verdwenen. Hier liggen nu enkele vers geasfalteerde vol-gas-knikken. Zo krijgt Imola toch weer een beetje van zijn oude glorie terug.

Naar de Tamburello…

Zoals reeds gezegd, Imola blijft voor altijd verbonden aan het drama van 1994. En dus wil ik ook een bezoek brengen aan de Tamburello en de Villeneuvebocht. Omdat deze niet met de auto bereikbaar zijn, en Imola een uitgestrekt circuit is, bereid ik me voor op een stevige wandeling bij een temperatuur van plus 30° C.

Gewapend met camera en een grote fles water wandel ik vanaf het parkeerterrein bij Start/Finish via een tunneltje naar de buitenkant van het circuit. Daarna moet ik een klein stukje terug richting de ingang van het Paddock. Om vervolgens linksom te draaien de onverharde weg op die tussen circuit en rivier loopt. Misschien heb je dit pad weleens gezien op luchtbeelden op tv.

Aangekomen op de plek van het drama

Op het eerste gezicht is het hier een mooi stukje vredige natuur. Rechts van mij een rivier en links van mij het circuit dat geheel schuilgaat achter hoger gelegen hekken en bomen. Na een kleine tien minuten door de mooie natuur te hebben gewandeld sta ik opeens als aan de grond genageld bij het zien van een hek met daaraan allemaal bloemen, foto’s, brieven en zelfs een T-shirt, dat er al erg lang moet hangen. Ik ben aangekomen op de plaats waar Senna is verongelukt.

Terwijl ik de eerste foto neem dringt het pas goed tot me door waar ik ben. Mijn gedachten gaan terug naar die verschrikkelijke 1e mei in 1994. De plaats waar Senna de muur raakte is gemarkeerd met een gedenkplaat, welke bijna geheel aan het oog wordt onttrokken door bomen en struiken.

De muur is bovendien onbereikbaar door een hek dat ervoor staat. Daarin is weliswaar een gat is gemaakt, maar alleen een klein iemand zou daar doorheen kunnen. Ik in elk geval niet, want ik heb het geprobeerd. Wel kan ik de camera erdoorheen steken en er een foto maken.

De Villeneuvebocht

Nadat ik enkele foto’s heb gemaakt sta ik nog even in gedachten voor het “monument” als een vriendelijke Italiaan mij opeens aanspreekt met de woorden “Parlo Italiano?”. Nu spreek ik deze mooie taal enigszins en antwoord dus met “Si, un po.” Hij verteld me dat aan de andere kant van de baan een officieel monument voor Senna staat en dat ik daar kan komen via een tunnel bij de Villeneuvebocht.

Na nog wat gepraat te hebben vervolgen we beide onze weg. Hij via het onverharde pad, ik via een hoger gelegen pad dat tussen de Tamburello en de Villeneuvebocht pal achter de hekken van het circuit loopt. Hier tref ik nog een stuk stenen fundering in de grond aan. Volgens een oud kaartje waarop het circuit nog zijn oorspronkelijke vorm heeft stond hier een tribune. Wellicht is dit een overblijfsel daarvan.

Aangekomen bij de Villeneuvebocht ga ik via de tunnel weer naar de binnenkant van het circuit. Dat Imola een lastig circuit is om te fotograferen blijkt vooral hier. Door de opmerkelijke combinatie van een permanent circuit in een bewoond gebied, en omringd door openbare weg, zijn grote delen niet toegankelijk voor het publiek.

Een foto vanaf de tunnelrand…

Het publiek concentreert zich voornamelijk in de grote publiekszone van Rivazza t/m Start/Finish. En verder in enkele kleinere zone’s bij de Tosa en de Aque Minerali. Langs de andere gedeelten staan dubbele gaashekken die zo hoog zijn dat je er niet overheen kunt fotograferen. In een poging enkele plaatjes te schieten klim ik op de wand van de tunnel. Maar helaas, ook hier zie ik meer gaas en struiken dan circuit.

In tegenstelling tot de plek waar Senna is verongelukt is de plaats waar een dag eerder Roland Ratzenberger verongelukte niet gemarkeerd. Komt nog bij dat dit gedeelte in 1995 ingrijpend is veranderd zodat de exacte plaats moeilijk te vinden is. Vlakbij de plaats waar dit moet zijn geweest staat een monument voor Gilles Villeneuve naar wie deze bocht is vernoemd. Hier steken een paar verwelkte bloemen in het hek. Zijn die nou voor Gilles of voor Roland?

Het Monument ter nagedachtenis van Ayrton Senna

Ik vervolg mijn wandeling via de binnenkant van het circuit terug richting Start/Finish als ik aankom bij de ingang van het “Parco delle Aque Minerali di Imola”, dat klinkt vertrouwd. Het park ligt pal langs het circuit en is alleen toegankelijk voor voetgangers. Ik loop door dit mooie park over het pad dat parallel aan de baan loopt en nog de vorm heeft van het oorspronkelijke circuit.

Het zicht naar het circuit wordt belemmerd door bomen en struiken, maar hier en daar is een soort inham waar bankjes staan en van hieruit kun je het circuit zien liggen. Dichter bij de Tamburello aangekomen staat in één van deze inhammetjes een standbeeld van Ayrton Senna, kijkend in de richting van de plek waar hij in 1994 verongelukte. Ook hier weer vele bloemen, foto’s en brieven aan het hek.

Na de nodige foto’s te hebben gemaakt aan de binnenkant van de Tamburello, die op dit gedeelte nog redelijk op de oude snelle bocht van weleer lijkt, loop ik verder richting de chicane die er nu ligt. Ook hier is het weer lastig deze goed in beeld te krijgen door de hoge hekken en de vele bomen en struiken. Vanaf een klein heuveltje in het park kan ik enigszins over de hekken heen fotograferen en een paar redelijke foto’s van de chicane nemen.

Gemengde gevoelens over Imola

Ik wandel naar de uitgang van het park om weer uit te komen bij de Ayrton Senna Tribune waar mijn auto staat geparkeerd. Ik rijd nog eventjes achter de tribunes langs richting Rivazza om hier nog enkele foto’s te schieten. Opmerkelijk is de plaats waar ik mijn auto parkeer als ik hier de foto’s ga maken. Dat is namelijk voor een tribune.

Deze tribune kijkt uit op de plaats waar de Variante Bassa, de chicane die er nu uit is, ooit lag. En tussen circuit en tribune ligt een stuk openbare weg. Een wonderlijk circuit. Terwijl ik foto’s sta te maken van de tribunes, de werkzaamheden en het roestige gesloten hek dat tijdens raceweekenden toegang bied tot de beroemde heuvel bij Rivazza valt mijn oog op een mooie zelfgemaakte tribune in de tuin van een langs Start/Finish gelegen huis. Dat moet toch mooi wonen zijn hier…

Tot zover mijn verslag van mijn bezoek aan het circuit van Imola. Een circuit dat gemengde gevoelens bij me opwekt. Enerzijds een prachtig karakteristiek circuit. Anderzijds de plek waar het meest dramatische weekend uit de moderne Formule 1-geschiedenis plaatsvond.

Wat zijn jouw gevoelen ten aanzien van het circuit van Imola? Laat het weten in een reactie!

Herman.